Ξένες γλώσσες: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από Humor Literacy
Μετάβαση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
 
(2 ενδιάμεσες αναθεωρήσεις από τον ίδιο χρήστη δεν εμφανίζεται)
Γραμμή 45: Γραμμή 45:
   
 
|}
 
|}
  +
  +
==Σχόλια==
  +
  +
'''Α) Δομικά & Γλωσσικά στοιχεία'''
  +
  +
Στο συγκεκριμένο αφηγηματικού τύπου ανέκδοτο το χιούμορ προκαλείται από την ατάκα (punch line) του ανεκδότου (Μπα? Γιατί αυτουνος που ήξερε πέντε μπόρεσε να συνεννοηθεί??), η οποία εντοπίζεται στο τέλος του ανεκδότου και συμβάλλει στην επανερμηνεία του.
  +
  +
'''Β) Πολιτισμικές & Διακειμενικές αναφορές'''
  +
  +
Στο συγκεκριμένο ανέκδοτο το χιούμορ προκαλείται από τη μη αναμενόμενη συμπεριφορά του Μήτσου, και συγκεκριμένα από την πεποίθησή του ότι η εκμάθηση ξένων γλωσσών δε συμβάλλει στην επικοινωνία με αλλόγλωσσους. Το γεγονός ότι ο επισκέπτης στο χωριό τους δε μπόρεσε να συνεννοηθεί με το Μήτσο και τον Κίτσο, παρόλο που ο ίδιος γνώριζε πέντε ξένες γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ισπανικά), τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η γνώση ξένων γλωσσών δεν εγγυάται τη συνεννόηση. Σε αυτό, μάλιστα, διαφωνεί με το φίλο του τον Κίτσο που σκέφτεται ότι θα ήταν καλό να μάθουν κάποια ξένη γλώσσα, για να μπορούν να επικοινωνούν με τους τουρίστες στο χωριό τους. Αυτή θα ήταν η αναμενόμενη συμπεριφορά και για το Μήτσο, που ωστόσο απαξιώνει την αξία της γνώσης ξένων γλωσσών και επιρρρίπτει στον τουρίστα την ευθύνη για την αδυναμία συνεννόησης με τους χωρικούς. Η ανατροπή αυτής της προσδοκίας αποτελεί και την πηγή του χιούμορ στο αφηγηματικό αυτό ανέκδοτο.
  +
  +
'''Γ) Ιδεολογία & Κριτική ανάγνωση'''
  +
  +
Διά της ανωτέρω ασυμβατότητας και του χιούμορ που προκύπτει από αυτή στιγματίζονται οι διαλεκτόφωνοι/ες ομιλητές/τριες ως ασύμβατοι/ες, κοινωνικά απροσάρμοστοι/ες και αστείοι/ες λόγω της αδυναμίας τους να επικοινωνήσουν με αλλόγλωσσους χρησιμοποιώντας μία από τις κυρίαρχες και πιο διαδεδομένες ξένες γλώσσες, καθώς και του περιορισμού τους στη δική τους μη πρότυπη ποικιλία και στο δικό τους "ακατάλληλο ύφος" από το οποίο δε φαίνεται να μπορούν να ξεφύγουν. Με αυτόν τον τρόπο, το ανέκδοτο, μέσω του χιούμορ, προωθεί τις κυρίαρχες και πρότυπες ευρωπαϊκές γλώσσες ως τις «μοναδικές σωστές» ποικιλίες, ενισχύει την κυρίαρχη ιδεολογία της εθνικής και γλωσσικής ομοιογένειας και υπονομεύει τις διαλεκτικές ποικιλίες και τους/τις διαλεκτόφωνους/ες ομιλητές/τριές τους.
   
 
[[Κατηγορία: Ανέκδοτα]]
 
[[Κατηγορία: Ανέκδοτα]]
 
[[Κατηγορία: Χιούμορ]]
 
[[Κατηγορία: Χιούμορ]]
 
[[Κατηγορία: Χιούμορ και Ιδεολογίες]]
 
[[Κατηγορία: Χιούμορ και Ιδεολογίες]]
[[Κατηγορία: Γλωσσικές ιδεολογίες]]
+
[[Κατηγορία: Γλώσσα]]

Τελευταία αναθεώρηση της 09:51, 26 Μαΐου 2019

Κείμενο

Σχόλια

Α) Δομικά & Γλωσσικά στοιχεία

Στο συγκεκριμένο αφηγηματικού τύπου ανέκδοτο το χιούμορ προκαλείται από την ατάκα (punch line) του ανεκδότου (Μπα? Γιατί αυτουνος που ήξερε πέντε μπόρεσε να συνεννοηθεί??), η οποία εντοπίζεται στο τέλος του ανεκδότου και συμβάλλει στην επανερμηνεία του.

Β) Πολιτισμικές & Διακειμενικές αναφορές

Στο συγκεκριμένο ανέκδοτο το χιούμορ προκαλείται από τη μη αναμενόμενη συμπεριφορά του Μήτσου, και συγκεκριμένα από την πεποίθησή του ότι η εκμάθηση ξένων γλωσσών δε συμβάλλει στην επικοινωνία με αλλόγλωσσους. Το γεγονός ότι ο επισκέπτης στο χωριό τους δε μπόρεσε να συνεννοηθεί με το Μήτσο και τον Κίτσο, παρόλο που ο ίδιος γνώριζε πέντε ξένες γλώσσες (Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ισπανικά), τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η γνώση ξένων γλωσσών δεν εγγυάται τη συνεννόηση. Σε αυτό, μάλιστα, διαφωνεί με το φίλο του τον Κίτσο που σκέφτεται ότι θα ήταν καλό να μάθουν κάποια ξένη γλώσσα, για να μπορούν να επικοινωνούν με τους τουρίστες στο χωριό τους. Αυτή θα ήταν η αναμενόμενη συμπεριφορά και για το Μήτσο, που ωστόσο απαξιώνει την αξία της γνώσης ξένων γλωσσών και επιρρρίπτει στον τουρίστα την ευθύνη για την αδυναμία συνεννόησης με τους χωρικούς. Η ανατροπή αυτής της προσδοκίας αποτελεί και την πηγή του χιούμορ στο αφηγηματικό αυτό ανέκδοτο.

Γ) Ιδεολογία & Κριτική ανάγνωση

Διά της ανωτέρω ασυμβατότητας και του χιούμορ που προκύπτει από αυτή στιγματίζονται οι διαλεκτόφωνοι/ες ομιλητές/τριες ως ασύμβατοι/ες, κοινωνικά απροσάρμοστοι/ες και αστείοι/ες λόγω της αδυναμίας τους να επικοινωνήσουν με αλλόγλωσσους χρησιμοποιώντας μία από τις κυρίαρχες και πιο διαδεδομένες ξένες γλώσσες, καθώς και του περιορισμού τους στη δική τους μη πρότυπη ποικιλία και στο δικό τους "ακατάλληλο ύφος" από το οποίο δε φαίνεται να μπορούν να ξεφύγουν. Με αυτόν τον τρόπο, το ανέκδοτο, μέσω του χιούμορ, προωθεί τις κυρίαρχες και πρότυπες ευρωπαϊκές γλώσσες ως τις «μοναδικές σωστές» ποικιλίες, ενισχύει την κυρίαρχη ιδεολογία της εθνικής και γλωσσικής ομοιογένειας και υπονομεύει τις διαλεκτικές ποικιλίες και τους/τις διαλεκτόφωνους/ες ομιλητές/τριές τους.